το φάντασμα της ελευθερίας

σ.ρ

πλησίασε χτες ένας κύριος με ομπρέλα το παγκάκι που καθόμουν και μου ζήτησε την ώρα. Αφού του αρνήθηκα ευγενικά να του τη δώσω -τι να του πω, πως δε τη γνώριζα;-, αυτός επέμεινε:
-σε ικκετεύω, πες μου την ώρα

-αδύνατον, του είπα, μη συνεχίζετε.

Έκατσε στο παγκάκι μου:
-δε φεύγω αν δε μου πείτε την ώρα.

-η αναιδεία σας μου είναι πιεστική, του απαντώ.

Πέρασε σχεδόν μια ώρα, χωρίς να μιλάμε, δίπλα δίπλα ώσπου ξαφνικά γυρνάει απότομα το κεφάλι του και μου λέει με ύφος έντονο:
-είστε παρτιζάνος;

το σάλιο μου πέτρωσε.
-έξι και μισή πάει, ψιθύρισα υποκαθιστώντας το μυστικό.

-ΕΙΣΤΕ ΕΝΟΧΟΣ ΚΥΡΙΕ! ΕΙΣΤΕ ΕΝΟΧΟΣ!, άρχιζε να φωνάζει, όρθιος πια και με υψωμένο τον δείκτη του αριστερού του χεριού που βρισκόταν μέσα σε γάντι, με τρόπο που θύμιζε ρήτορα προηγούμενης εποχής ή και ρουφιάνο στη Διδότου. Εγώ πάλι έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα νιώθοντας κατ' ένα περίεργο τρόπο γερασμένος κινηματογραφικός ήρωας σε ταινία του Μπουνιουέλ που δε προβλήθηκε ποτέ λόγω διακοπής ρεύματος στις Κάτω Χώρες.
.

...