Από τις λεύτερες πού 'ναι γεμάτες έπαρση,
τις σκλάβες προτιμάμε, όσοι δεν στέργουμε
κρυφές αγάπες, σπάταλες. Το σώμα τους
μοσκοβολάει μύρα εκείνων κι έχουν ύφος
περήφανο, κι ο κίνδυνος μεγάλος ώσπου
ν' ανέβεις στο κρεββάτι τους· σε τούτες
ξέχωρη απόλαυση 'ναι το κορμί τους,
έτοιμο το κλινάρι τους και δίχως
να θέλει δώρα πλούσια και πανάκριβα.
Ακολουθώ τον Πύρρο του Αχιλλέα,
που αντί για τη γυναίκα του Ερμιόνη
την Ανδρομάχη διάλεξε τη σκλάβα.

Ρουφίνος, 3ος αι. μ.Χ.

Μετάφραση: Τάσσου Ρούσσου

Σούμα ποίησης ιστολογικής

Ανατέλλομαι νύχτα
διαθλώ ακτίνες ξυράφια
στην επιδερμίδα της κοινότοπης ημέρας
κάτοπτρα αίματος παράγω και κεντώ σήψεις
λευκοπλάστ αδιέξοδων ερώτων
μοιρολόγια παιδικά τουλίπες μαύρες
στον γερασμένο καιρό κομίζω

τώρα υπάρχω μόνη και σε πείσμα
του θάνατου γεννιέμαι ανάποδα.

[χρόνος συγγραφής 1 λεπτό]


σχόλιο στο ποιείν από το ψευδώνυμο Μάτα Χάρι


η εντολή

επάνω στα βουνά

πίσω απ' το λιόγερμα
μέσα στο περπάτημα τους λύκους

κάτω απ'τα σκαλιά
σε ξωκλήσια έρημα
δίπλα στη κληματαριά τους κήπους

στο δρόμο για δουλειά
στου χεριού το άφημα
μέσα στα κοιλώματα τους βράχους

πάντα θα κουρνιάζει ύπουλα
ένας εκφραστής
της πλειοψηφίας.


"Η διαθήκη του"

-Πάρτε μου αγγέλοι την ψυχή
διαβόλοι το κορμί μου
κι εσείς οι δανειστάδες μου
τ' αρχίδια την ψωλή μου

Μήτρος Τρούκης (1815-1898)



αβράκωτοι γηγενείς


κάποια μετάλλαξη κατοχικού συνδρόμου
ίσως και κάποια μυστικιστική παράδοση
από την εποχή
που ξυπόλητοι και ξεβράκωτοι
έσκαγαν οι παππούδες μας
στα πέριξ της πρωτευούσης

δεν μπορούν να εξηγηθούν διαφορετικά
τόσα πολλά μικρομάγαζα
μ’ εσώρουχα και κάλτσες
σε μια μόνο γειτονιά
σαν το Παγκράτι

(το δεύτερο ποίημα αντλήθηκε από το blog fanzine ita)

Κυριακή πρωί

κλινική Ίασις στο Πειραιά.

Η γιαγιά πεθαίνει


ΔΙΨΑ


να είναι νύχτα
και γιατί.

σ' είδα να σκαρφαλώνεις
σε άκουσα να μπλέκεσαι
πίσω απ' τους αγρούς
καθώς σε κυνηγούσαν.

να είναι νύχτα
και γιατί

ύστερα ρίξαν προβολείς
ρίξανε τα σκυλιά στη μάχη
τρέχουν αυτά
τρέχεις κι εσύ

να είναι νύχτα
και γιατί

σε μια τυφλή ζωή
τι απογίναμε:
δυο συλληφθέντες ποινικοί
που γλύφουν το φεγγάρι


υ.γ: το μαύρο δεν είναι χρώμα, παρά η απόχρωση της νύχτας.

Φάε τη λέξη

στο απέραντο

η ζωή θα ορφανέψει


Φάε και το ρήμα

μες στο βόρβορο

δε κάνεις βήμα


Να φαγωθεί κι ο τόνος

μες στο δαίδαλο

σκοντάφτεις πάντα μόνος


Να φαγωθεί κι όλη η αλφάβητος

ο άνθρωπος για πάντα

θα εκπνέει αναλφάβητος









που είσαι;

...