Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ

Ο αόρατος οικοδόμος

μέσα στο αυτί μου η πραγματικότητα

βουίζει

σαν ήχος μπετονιέρας

γκρουν και γκρουν

ακούραστη

να ανακατεύει το χαρμάνι

πάντα έτοιμη

μ’ ένα μου κιχ

στα σκοτεινά

να χτίσει το κουφάρι του θαλάμου

μ’ ένα μου κιχ

στα σκοτεινά

να ρίξει τα μπετά του πολιτεύματος

τι

κρύο

εκεί

μέσα

σύντροφε

ο αόρατος οικοδόμος

πρέπει να κρεμαστεί

με ηλιοφάνεια

--

θα τα λέμε εδώ

Μπείτε σ' ένα κήπο γεμάτο φυτά, χόρτα και άνθη. Όσο γελαστοί θέλετε. Την πιο ήπια εποχή του χρόνου. Δεν θα μπορέσετε να ρίξετε το βλέμμα σας πουθενά χωρίς ν' ανακαλύψετε κάποιο μαρτύριο. Όλα αυτά τα συγκεντρωμένα φυτικά είδη τελούν, το ένα περισσότερο, το άλλο λιγότερο, σε κατάσταση οδύνης. Εδώ, αυτό το ρόδο το καίει ο ήλιος, που του έδωσε ζωή. Ζαρώνει, μαραζώνει, μαραίνεται. Εκεί, αυτόν τον κρίνο τον απομυζά άσπλαχνα μια μέλισσα, στα σημεία του τα πιο ευαίσθητα και τα πιο ζωτικά. Για να παρασκευάσουν το γλυκό μέλι οι καλές, οι υπομονετικές, οι ενάρετες, οι φιλόπονες μέλισσες υποβάλλουν σε ανομολόγητα μαρτύρια τις πιο λεπτοκαμωμένες ίνες, κακοποιούν χωρίς έλεος τα πιο τρυφερά άνθη. Αυτό το δένδρο το λυμαίνεται μια ορδή μυρμηγκιών. Το άλλο οι κάμπιες, οι μύγες, οι γυμνοσάλιαγκες, τα κουνούπια. Αυτό εδώ με τη πληγωμένη φλούδα, το βασανίζουν ο αέρας και ο ήλιος που εισχωρούν στην πληγή του. Αυτό εκεί έχει τσακισμένο τον κορμό ή τις ρίζες. Αυτό εδώ έχει φύλλα ξεραμένα, αυτό εκεί τα άνθη του φαγωμένα, δαγκωμένα. [..] το άλφα φυτό έχει υπερβολική ζέστη, το βήτα υπερβολικό κρύο, υπερβολικό φως, υπερβολική σκιά, υπερβολική υγρασία, υπερβολική ξηρασία. [..] Μέσα σ' όλον αυτόν το κήπο δε θα βρείτε ούτε ένα φυτό σε τέλεια κατάσταση. [..] Όταν μπαίνουμε μέσα στον κήπο, το θέαμα μιας τέτοιας πλησμονής από ζωή ευφραίνει την ψυχή μας και πιστεύουμε οτι βλέπουμε εκεί την κατοικία της χαράς. Η αλήθεια όμως είναι ότι η ζωή αυτή είναι θλιμμένη και αξιολύπητη. Κάθε κήπος είναι ένα τεράστιο νοσοκομείο -χώρος πολύ πιο αξιοθρήνητος από ένα νεκροταφείο- και αν τα όντα αυτά αισθάνονται, ή αν θέλετε, αν αισθάνονταν, είναι βέβαιον οτι γι' αυτά το μη ον θα ήταν κατά πολύ προτιμότερο από το ον.

Giagomo Leopardi, Η θεωρία της Ηδονής, Eκδ. Printa

Ποιήματα ανάληψης ευθύνης μέσα στους ζοφερούς αιώνες

Κοφτά στιχάκια

αδούλευτα

πόσο μου μοιάζουνε

με τις εκρήξεις

μες τον εμπορικό κλωβό

όπως χτυπούν συναγερμό

και βγαίνουνε οι γείτονες

μέσα στο πανικό τους

αιφνίδια

η νύχτα ξεσκεπάζεται

σεντόνια σώβρακα και σοκ

σιμώνουν κι οι σειρήνες

μια κόκκινη κορδέλα

ουρανού

ορίζει το μελλούμενο

μη πλησιάζετε το νου

- πάντα τυλιχτό το ψέμα -

σπασμένο μάρμαρο

πληγή

του δρόμου έναστρου

το χά

ος

κάνει τη νύχτα μια στιγμή

θεέ μου,

να χει το χρώμα το κρινόλευκο

κι αν είναι τα

ποιήματα αυτά

απότομα

τραχιά

και άγαρμπα
είναι γιατί

δεν αφορούν τους ποιητές

ετούτα είναι δυο

και τρεις φορές ποιήματα

απ’ τη διπλή

και τη τριπλή ζωή τους.

Ευτυχώς,
ξεμπέρδεψα και με τον ΟΑΕΔ.
Τώρα έχω κατάθλιψη με κάρτα ανεργίας

εδώ μεσάνυχτα

του τριπολίτη η φωνή

ότι απέμεινε στη πόλη αυτή

απ’ το μεθύσι της

Τρίτη μεσάνυχτα στο δεύτερο

Κι απ’ το μικρόφωνο

Ακούς

Πώς καταπίνεται του ποιητή το σάλιο

Εξάρχεια

Πάντα εξάρχεια

Κι ένα ζεϊμπέκικο

Που δε τολμάει να χορέψει ο στρατιώτης.

Κάτω από τα πόδια του

Τι ταραχή!

Η πίστα κάνει τις στροφές για χάρη του.

Μάτια να είχες να κρυβες

γιατί

αποβραδίς

ντροπιάστηκαν όλα τα όπλα.

Ποίηση του ποδαριού

Ποίηση του χεριού

Ποίηση του δωματίου

Ποίηση της αυλής

Ποίηση υψηλή

Ποίηση λυρική

Και ποίηση της πλάκας.

Μπάσταρδοι.

Μη με αποκαλείτε ποιητή.

Tους επικήδειούς σας

ξέρω να γράφω μόνο.

όλα μεταμορφώνονται όλα αγιάζουν
κέντρο του κόσμου κάθε κάμαρα είναι
κάθε μια πρώτη νύχτα πρώτη μέρα
γεννιέται ο κόσμος όταν δυο φιλιούνται
μια στάλα φως στα διάφανά μας σπλάχνα
η κάμαρα σαν φρούτο μισανοιγεί
ή εκρήγνυται σαν σιωπηλό αστέρι
κι οι νόμοι φαγωμένοι απ' τα ποντίκια
κάγκελα τραπεζών, δεσμωτηρίων
συρματοπλέγματα, χάρτινες γρίλλιες
τ' αγκάθια, τα κεντριά και οι σφραγίδες
το μονόχορδο κύρηγμα των όπλων
μελίρρυτοι σκορπιοί με πετραχήλι
ο τίγρης με το υμίψηλο που ηγείται
του Ερυθρού Σταυρού ή των Χορτοφάγων
όνοι παιδαγωγοί κι εθνοπατέρες
κροκόδειλοι που κάνουν τους σωτήρες
ο Ηγέτης, το τσακάλι, ο εργολάβος
του μέλλοντος, το ένστολο γουρούνι
ο υιός ο εκλεκτός της εκκλησίας
που πλένει με αγιασμό τα μαύρα δόντια
κι ακούει μαθήματα αγγλικών κατ' οίκον
η και δημοκρατίας, αθέατοι τοίχοι
και σάπιες προσωπίδες που χωρίζουν
τον άνθρωπο από τους άλλους τους ανθρώπους,
τον άνθρωπο από τον ίδιο,

απόσπασμα,
Οκτάβιο Παζ, Ηλιόπετρα
Μτφρ: Κώστας Κουτσουρέλης

λίγο ουίσκι
λίγο τζάκι
λίγο τζαζ
και μια γυναίκα
τί ζητάω θεέ μου;

λίγο κρέας
λίγα ρούχα
μια δουλειά
και λίγο ύπνο
τί ζητάω διάολε;

τζάκυ

γαλακτερός

έλα

οτσαλάν

όφρα

φρίντριχ

η ηλικία μου,

σε κλίμακα νεκρών σκυλιών μου

στο μετρημένο άνθρωπο
ένα χωράφι μίσος του παραχωρώ
για να χει το καιρό
να σπέρνει τον Οχτώβρη 'δε μπορώ'
και τον Γενάρη 'αφήστε με, δε γίνεται,
πέρασε η ώρα, φεύγω'

σαν μπαίνει ο Μάρτης θα φυτεύει 'ευχαριστώ'
στα χίλια αφεντικά του
κι ότι δε τόλμησε να πει
ότι δε τόλμησε να κάνει
θα τα θερίζει Αύγουστο
που λείπουν οι γειτόνοι

ο μετρημένος άνθρωπος
κακή σοδειά ανθρώπου

είπες: ευτυχώς που υπάρχει και η ποίηση
και λέμε πως ξεγλιστρούμε από τις αναποδιές