να σπας τους κάλους των χεριών σου
με τα δόντια
γιατί αν δε τρως
το μόχθο σου

η ζωή θα σ' απολύσει

ΔΙΔΑΓΜΑ


Λατρεύω τα βιβλία ποίησης.

Τα μεγάλα περιθώρια των σελίδων τους

με βοηθούν να κρατώ σημειώσεις.


Να θυμάσαι μόνο ότι

με 130 χιλιόμετρα την ώρα

πάνω στην εθνική

σημειώσεις δε κρατάμε,

η ποίηση μπορεί να σκοτώσει.


Κι είχες δει, άμοιρε,

τις ενδείξεις: ‘Σήραγγα’ Μαλιακού,

σου φώναζαν από παντού.

Εσύ όμως φανταζόσουνα πως μπαίνεις

μέσα στο συκώτι του βουνού.


Πέθανες στιγμιαία απ’ τη σύγκρουση,

έμεινε η σημείωση απλωμένη στο χρόνο.

Δεν έσωσες και τίποτα.


να ψάχνεις για δεύτερη δουλειά
και να χάνεις και τη πρώτη
θα πει
να μη σε πιάνει η ένεση
της ευθανασίας σου

έριξαν στη πορεία
οι τραμπούκοι τις μασέλες
να μας τρων τις σόλες
να μας τρων τις φτέρνες
δάγκωναν από παντού

δίχως κνήμες μπουσουλήσαμε
δίχως τα γόνατα γλείψαμε τις πληγές
μετρήσαμε τα δόντια μας δίχως τα στήθη
και δίχως το λαιμό μάς έριξαν στη λαιμητόμο

έμεινε όμως μιαν ανάσα
..
μαλακίες
τίποτα δεν έμεινε

Τι ζωή κι αυτή
να μη σου λάχει μια στιγμή
ένας φίλος κοντινός
να τον θρηνείς

ξεσκέπαστος στην εκκλησιά
να τον φιλάς στο μέτωπο
καθώς θα κλέβεις σιωπηρά
το κρύωμα του

κι ύστερα στη παγωνιά
είσαι 'νας χιονάνθρωπος
με τριανταοχτώ κι εννιά
καθώς τρία παιδιά
πάγια σε σημαδεύουν.

Μα τι κρατούνε τα τσογλάνια;

όσα παπλώματα
κι αν πέσουνε στο στρώμα
κρύο θα μένει
δίχως τη σάρκα

θα το πω:
ας γίνω υπόχρεός σου μια
κι ας κρυώνω για πάντα


...