το σύμπαν διαστέλλεται

η θάλασσα παγώνει

μια μάνα κράζει στο βουνό

και η δουλειά χρυσάφι

στο βάθρο στέκει άναρθρος

του πάθους τοκογλύφος

κι ο παπαγάλος στην αυλή

χοροπηδά τα ήθη

- τι λες την άλλη Κυριακή

θα πάμε στη πλατεία;

γιορτάζει όλο το χωριό

η Κυριακή του ανέστη

- δε θα ‘μαι δω

θα πάω στη πόλη

με κάλεσε ο δήμαρχος

να του αναγγείλω γάμο

- πότε παντρεύεσαι;

- τη Κυριακή τ’ ιούδα

από τα πόσα μι
τοποθετείς

στο
βλέμμα
και στο
κλάμα

μπορώ ν' αντιληφθώ

όλο
το
σπαραγμό

στη
κόρη
του
ματιού
σου

δε γράφω πια

σα να σε ξεχνάω

κι όμως πρέπει να υπάρχουν κι άλλα δάκρυα για σένα.

η μοναξιά τρυπά

οι τοίχοι πηχτοί

λάκκοι βουίζουν

μα σα να σε ξεχνάω.

είσαι μακριά και δε σ’ αναζητάω

κι όμως πρέπει να υπάρχουν κι άλλα δάκρυα για σένα

ουρλιαχτά στα μηλίγγια

δεν είναι τα δικά σου

ανθρώπους πλάθω για παρέα

για πρώτη φορά

δεν έχουν τη μορφή σου

γιατί σε ξεχνάω

καθώς

δεν υπάρχουν άλλα δάκρυα για σένα

Σ.Ρ. 2004

#

βλέπω τις ιδέες μου να λιώνουνε

σα το θυμάρι

καθώς

το σκορπώ

μες το δωμάτιο

απάκρη σάκρη

και κάνω το κρεβάτι μου

μία Οροσειρά

μ’ αγρικάτσικα.

Στο θολωμένο μου μυαλό
ο κόσμος είναι μια σταλιά,
κάτι σκιές απ' τα παλιά
και κάποιο πάθος μου τρελό.

Και κάποιο πάθος μου τρελό,
στο θολωμένο μου μυαλό.

Το θολωμένο μου μυαλό
μ' έχει προδώσει προ πολλού,
του λέω αλλού και τρέχει αλλού,
με κάνει και παραμιλώ.

Με κάνει και παραμιλώ,
το θολωμένο μου μυαλό.

Του θολωμένου μου μυαλού
τους εφιάλτες τραγουδώ,
κι αν σας επίκρανα ως εδώ,
φταίει το πάθος του τρελού.

Φταίει το πάθος του τρελού,
του θολωμένου μου μυαλού.

Άκης Πάνου

στο Ύψιλον
του άνω χείλους σου
η Υποτέλειά μου,
τεκνοποιείται.

και όχι,
μη πάει ο νους σου
στο κακό

να πάει
στο χειρότερο.