samson
rakas
08
κι όταν φυλάς τη μετωπίδα της νύχτας /ξέρεις πως παίζεις το τελευταίο σου χαρτί
ξαπλώνεις το ξίφος /σταυρώνεις τα χέρια/και περιμένεις
οι στρατιώτες του Κρέοντα /δε θα σε λυπηθούν
μη δε σε βρουν;
μη και το ξημέρωμα δεν εμφανιστεί;
μη κι η νύχτα αυτή να γίνει πάγια;
έκλεισες τα μάτια
η ικεσία σου -στα χείλη ακόμη- /χάθηκε μέσα στον ασυνήθιστο ύπνο
αλήθεια είναι πως ονειρεύτηκες /σφαζόμενα κοκόρια