Ποιήματα ανάληψης ευθύνης μέσα στους ζοφερούς αιώνες

Κοφτά στιχάκια

αδούλευτα

πόσο μου μοιάζουνε

με τις εκρήξεις


μες τον εμπορικό κλωβό

όπως χτυπούν συναγερμό

και βγαίνουνε οι γείτονες

μέσα στο πανικό τους


αιφνίδια

η νύχτα ξεσκεπάζεται

σεντόνια σώβρακα και σοκ

σιμώνουν κι οι σειρήνες


μια κόκκινη κορδέλα

ουρανού

ορίζει το μελλούμενο

μη πλησιάζετε το νου

- πάντα τυλιχτό το ψέμα -


σπασμένο μάρμαρο

πληγή

του δρόμου έναστρου

το χά

ος

κάνει τη νύχτα μια στιγμή

θεέ μου,

να χει το χρώμα το κρινόλευκο


κι αν είναι τα

ποιήματα αυτά

απότομα

τραχιά

και άγαρμπα
είναι γιατί

δεν αφορούν τους ποιητές


ετούτα είναι δυο

και τρεις φορές ποιήματα

απ’ τη διπλή

και τη τριπλή ζωή τους.


...